Η Πόλη είναι μία από τις πιό ζωντανές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτη μελωδίες, μυρωδιές και πλήθος κόσμου να περπατά και να ζει πάνω σε αυτήν. Επιπλέον η ομορφιά της, η ιδιαιτερότητα και η διαχρονική της ακτινοβολία είναι μοναδική. Ταυτόχρονα όμως η Πόλη έχει στιγματιστεί και από μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Μία από τις πιό πικρές στιγμές στην ιστορία της Πόλης μα και του Ελληνισμού συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου πρίν από 57 χρόνια. Τότε που κατά και την δική μου ταπεινή άποψη συνέβη η πραγματική Άλωση της Πόλης.
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.
Είτε ακόμα ζούν στην Πόλη είτε εκδιώχθηκαν, η ιστορία και τα ντοκουμέντα είναι εδώ και είναι καλό να μην τα ξεχνάμε. Όχι για να γεμίζουμε τις καρδιές μας με μίσος και φανατισμό για ότι έγινε μα για να ενημερωθούμε για το πώς τα πολιτικά, οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα κατάφεραν να αλλοιώσουν την Πόλη και ένα από τα πιό δημιουργικά κομμάτια της μα και ολόκληρου του Ελληνισμού. Επιπλέον ώς ''διαχρονικά ιστορικά αμαθείς'' να παρατηρήσουμε για άλλη μιά φορά την επιρροή ''συμμαχικών κα φιλικών'' τρίτων παραγόντων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κάθε φορά που οι δύο αυτές χώρες άρχιζαν να ανακαλύπτουν το στήσιμο μιας υπερδύναμης που θα προέκυπτε από πιθανή συνεργασία των δύο χωρών σε γεωπολιτικά, ενεργειακά και άλλα θέματα.
Η πληγή που άνοιξε με τα Σεπτεμβριανά είναι εμφανής ακόμα και στις μέρες μας και το χειρότερο είναι πως δεν θα επουλωθεί μάλλον ποτέ. Είναι υποχρέωση μας να μην ξεχνάμε αυτές τις επετείους και ταυτόχρονα να μάθουμε να διαχωρίζουμε τον απλό κόσμο, γείτονα και φίλο από τα επικίνδυνα σχέδια που στήνονται εις βάρος των ανθρώπων από κέντρα αποφάσεων και ιδεολογιών. Στις μέρες μας οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι νέοι αρχίζουν να μαθαίνουν για τα έκτροπα εκείνης της βραδιάς, αγανακτούν και ντρέπονται για τούτα τα γεγονότα. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα πραγματοποιείται μια πορεία διαμαρτυρίας και μνήμης έξω από το Σισμανόγλιο Μέγαρο.
Την σημερινή μέρα η ίδια η Πόλη κλαίει γιατί ξέρει πως έχασε τα αγαπημένα της παιδιά, έχασε την ταυτότητά της, την αρχοντιά της...έχασε τόσα άλλα πολλά πράγματα....
Περπατώντας στα στενά του Πέραν κλαίμε και εμείς μαζί της για όλα αυτά και αυτούς που τώρα δεν είναι πιά εδώ....
