Στην Πόλη υπάρχουν μέρη που όταν τα επισκέπτομαι μου δημιουργούν δυνατά συναισθήματα. Σε μία τέτοια συνοικία θέλησα να ξαναβρεθώ έπειτα από αρκετό καιρό και να αφεθώ στην δική της διάσταση, που δεν συμβαδίζει με την εικόνα των περισσοτέρων άλλων σημείων της Πόλης.
Η επίσκεψη αυτή συνοδεύτηκε από ανάμεικτα συναισθήματα και διλήμματα. Από την μία φτώχεια, εγκατάλειψη και παρακμή και από την άλλη μία αυθεντικότητα μα κυρίως μία παράδοξη νοσταλγία για κάτι που δεν έχω προσωπικά βιώματα λόγω ηλικίας. Ίσως επειδή δείχνει μιά άλλη Πόλη, με ιστορική συνείδηση και αυθεντικότερη από αυτή που προσπαθούν να παραμορφώσουν και να παρουσιάσουν ώς υπόδειγμα του μέλλοντος.
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εκεί στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες μίας εκ των αγαπημένων μου ταινιών (
δες την εδώ). Δανείστηκα λοιπόν τον τίτλο απ'αυτή την ταινία και ονόμασα τούτην την ανάρτηση:
Συνοικία το όνειρο!
Για να σας λυθεί η περιέργεια, αναφέρομαι στην περιοχή Zeyrek που κάποτε άκουγε στην ονομασία Παντοκράτορος, καθώς η ομώνυμη Μονή επισκίαζε όλη την περιοχή. Κι εγώ ο ίδιος αρχικά για να επισκεφτώ την Μονή του Παντοκράτορος ξεκίνησα, μα βρέθηκα πρό δυσάρεστης εκπλήξεως. Κλειστή λόγω ανακαίνισης και όπως δείχνουν οι εργασίες, η περίοδος θα είναι μακρά.
 |
| Η Μονή του Παντοκράτορος, πλέον Zeyrek Camii. Εμφανής η διαφορά ανάμεσα στον ανακαινισμένο τρούλο και το αρχικό δυτικό κλίτος |
Παρατηρώντας το εργοτάξιο και τις εμφανείς εξωτερικές αλλαγές ήρθα αντιμέτωπος με το πρώτο δίλημμα. Σίγουρα η ανακαίνιση θα αλλάξει πάρα πολύ εσωτερικά μα και εξωτερικά τον χαρακτήρα του ναού γιατί δεν υπάρχει η ίδια τεχνοτροπία και τεχνογνωσία που υπήρχε 1000 χρόνια πριν. Από την άλλη, ορθολογική, πλευρά μάλλον όφειλαν να ξεκινήσουν αυτές οι εργασίες προτού το κτίσμα υποστεί κι άλλες φθορές. Επομένως μου έμεινε μία πικρόγλυκη εντύπωση γιατί παρατήρησα μία απαραίτητη μα συνάμα μάλλον κακόγουστη ανακαίνιση.
Κρίμα που δεν μπορώ να μπώ μέσα, σκέφτηκα. Είχα εξάλλου κάνει μεγάλο κόπο να βρεθώ εκεί από τις 7 το πρωί. Ο ήλιος που ανέτειλε και η θέα από τον τεχνητό λόφο του Zeyrek μου πρόσφερε τουλάχιστον μία μικρή ανταμοιβή.
 |
| Στην φτωχογειτονιά του Zeyrek με φόντο το μεγαλειώδες Süleymaniye Camii από την μία πλευρά... |
 |
| ...και τους ουρανοξύστες που γίνονται όλο και περισσότεροι απ'την άλλη |
Μή θέλοντας να φύγω άπραγος, άρχισα να περπατώ στην συνοικία του Zeyrek και θυμήθηκα την "Συνοικία το όνειρο". Περπατώντας στον φτωχομαχαλά που έμοιαζε τόσο πολύ με τον παλιό μαχαλά της Αθήνας -τον Ασύρματο- άρχισα να σιγοτραγουδώ τραγούδια απ'την ταινία και να νοιώθω σαν να'χω εισχωρήσει με την χρονομηχανή της φαντασίας μου σε άλλες εποχές και καταστάσεις.
 |
| Ετσι είναι τα περισσότερα σπίτια στον μαχαλά του Zeyrek |
 |
| Ποιές ανθρώπινες ψυχές να περνάν τις ζωές τους εδώ μέσα; |
 |
| Περπατώντας και σιγοτραγουδώντας: "...βρέχει στην φτωχογειτονιά,βρέχει και στην καρδιά μου..." |
Η ώρα ήταν αρκετά πρωινή και στα σοκάκια επικρατούσε πλήρης ερημιά. Ήταν σαν να περιπλανιόμουν σε μία γειτονιά φάντασμα που παράλληλα όμως είχε κάτι το πολύ σαγηνευτικό και με αγκάλιαζε όλο και περισσότερο μέσα της.
 |
| Ξύλινη πολυκατοικία στην εποχή μας;;; Κι όμως στο Zeyrek υπάρχουν ακόμα! |
 |
| Εικόνες που θυμίζουν επαρχία και όχι μεγαλούπολη πολύεκατομμυρίων ανθρώπων |
 |
| Σαν να περιμένω να βγουν απ'το ξυλόσπιτο η Σαπφώ Νοταρά, ο Κατράκης, η Γεωργούλη και ο Αλεξανδράκης...όπως συνέβαινε και στην ταινία |
Στην αντίληψή μου υπέπεσε και μία πινακίδα της UNSECO που παραπέμπει στην σπουδαιότητα της συνοικίας και στην προστασία της. Δυστυχώς στην πράξη συμβαίνει το αντίθετο, καθώς αυτό που κυριαρχεί παντού για τον επισκέπτη είναι η σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη. Εδώ ήρθε και το δεύτερο δίλημμα: Αξίζει στο όνομα της αξιοποίησης και φροντίδας να καταστραφεί ΚΑΙ αυτή η περιοχή για να σηκωθούν και εδώ πολυκατοικίες και πολυτελή εμπορικά κέντρα; Ειλικρινά δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά, τόσο γιά την περίπτωση του ναού όσο και του συνόλου της περιοχής.
 |
| Μία εικόνα,χίλιες λέξεις |
 |
| Πιθανόν τάφος κάποιου Αγίου των μουσουλμάνων. Μόνον οι γάτες κι εγώ μοιάζουν να θυμούνται τούτο το μέρος |
Κάπου εκεί είχα την δυνατότητα να αποθανατίσω μία υπέροχη φωτογραφία με διαχρονικότητα. Ελπίζω να έχετε διαβάσει ήδη την ανάρτηση με τους Ρωμιούς φωτογράφους της Πόλης στην περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (
διάβασέ την εδώ). Περισσότερο από 100 χρόνια μετά, βρέθηκα στο σημείο να φωτογραφίσω το ίδιο σκηνικό και να αποθανατίσω την ίδια φωτογραφία! Η συναισθηματική φόρτιση ήταν μεγάλη!
 |
| Η φωτογραφία των σπουδαίων φωτογράφων Δαλεζίου και Σαμαντζή... |
 |
| ...και περίπου 100 χρόνια μετά η φωτογραφία απο'μένα! Ποιός ξέρει....ίσως έπειτα από 100 χρόνια και πάλι, κάποιος να βρεθεί εκεί και να φωτογραφίσει το σκηνικό για τρίτη φορά! |
Ορισμένα πράγματα παραμένουν ίδια, όπως το σημείο που στέκουν τα σπίτια και τα δέντρα μα το μέγεθος τους και το εξωτερικό των σπιτιών έχουν εμφανής αλλαγές. Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή είναι μάλλον η υποβάθμιση του Zeyrek.
 |
| Συνοικία το όνειρο....εκεί που οι άνθρωποι ζουν εξαθλιωμένα, ονειρευόμενοι καλύτερες μέρες |
 |
| Με ανάμεικτα συναισθήματα περιπλανήθηκα και αποθανάτισα το Zeyrek |
Τελικά τούτο το πρωινό ξημέρωμα γι'άλλα ξεκίνησα και σε άλλα κατέληξα. Ήρθα αντιμέτωπος με διλήμματα και θα'θελα να μάθω και την δική σας άποψη περί αυτών. Το πιό σημαντικό είναι πάντως ότι περιπλανήθηκα σε έναν ιστορικό και ίσως μοναδικό στο είδος του μαχαλά. Και ακόμα σπουδαιότερο είναι ότι τον αποθανάτισα μέσα κι από τον δικό μου φωτογραφικό φακό. Ίσως την επόμενη φορά που θα βρεθώ εδώ...τίποτα να μην είναι πιά το ίδιο...
