Η στιγμή που η Πόλη κοκκαλώνει

Σήμερα το πρωί βγήκα νωρίς από το σπίτι καθώς δεν ήθελα να χάσω το ιδιαίτερο αυτό έθιμο και γεγονός. 10 Νοεμβρίου, ώρα 09:05 το πρωί είναι η στιγμή που ο Κεμάλ Ατατούρκ άφησε την τελευταία του πνοή. 73 χρόνια μετά οι Τούρκοι εξακολουθούν να θυμούνται και να τιμούν τον ''πατέρα΄΄ τους.

Κατάθεση στεφάνων στην πλατεία Ταξίμ

Οι στρατιωτικοί και λοιποί επίσημοι με τον απλό κόσμο, υπο το βλέμμα αστυνόμευσης για παν ενδεχόμενο.

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως στις 09:05 η Πόλη καθώς και ολόκληρη η Τουρκία κυριολεκτικά κοκκαλώνει. Σειρήνες και κόρνες αρχίζουν να χτυπούν και όλα σταματούν να κινούνται για 1-2 λεπτά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρένα, πλοία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ακινητοποιούνται. Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα γραφεία τους ή από τα αυτοκίνητά τους και στέκονται προσοχή. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή.

Φυσικά δεν ξεχνώ το αντίκτυπο που είχε ο Κεμάλ στον Ελληνισμό. Τόσο ο ίδιος όσο και η πολιτική του ιδεολογία και πρακτική που συνεχίστηκε και μετά τον θανατό του. Από την άλλη μεριά οι Τούρκοι τον τιμούν, και καλά κάνουν, γιατι ήταν αυτός που τους έδωσε κυριολεκτικά τα πάντα.

Μου βγήκε μία μικρή πικρία από το σημερινό πρωινό. Σκέφτηκα: Τι κρίμα που εμείς μόνον καυχιόμαστε αλλά σχεδόν ποτέ δεν τιμούμε τους δικούς μας ήρωες και ''πατέρες'', που είναι και πολλοί και που χάνονται στο βάθος των αιώνων και χιλιετιών.
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει τις περισσότερες φορές...