Εκεί που κείτονται οι Ρωμιοί

Έχοντας βαλθεί να λιώσω τις σόλες των παπουτσιών μου περπατώντας σε ολόκληρη την Πόλη, ξεκίνησα από το Τάξιμ, πέρασα μέσα από το Ταρλάμπασι και ανηφόρησα τον λόφο του Dolapdere, ώσπου βρέθηκα στην συνοικία των Ταταύλων. Αφού όργωσα και τα Ταταύλα, έφτασα στην άκρη της συνοικίας αυτής, σε ένα μέρος που έμοιαζε κάπως απόμερο και ξεχασμένο μα συνάμα τόσο ιδιαίτερο, σεμνό και ιερό. Έφτασα εκεί που αναπαύονται χιλιάδες ''δικές''μας ψυχές. Έφτασα εκεί που κείτονται οι Ρωμιοί!

Η πύλη της κεντρικής εισόδου του κοιμητηρίου

Χτύπησα μία μικρή πορτούλα και ο φύλακας μου άνοιξε. Το βλέμμα του έμοιαζε σαν να ξαφνιάστηκε λιγάκι σαν με είδε. Δεν είναι συνηθισμένος μάλλον να δέχεται πολλές επισκέψεις, ειδικά από άγνωστα και νεανικά, σαν και το δικό μου, πρόσωπα. Σαν ανταλλάξαμε μιά-δυό κουβέντες, χαμογέλασε και με περισσή ευγένια, που διακρίνει τον κάθε Ρωμιό που έχω συναντήσει στην Πόλη, με άφησε να κάνω έναν μικρό περίπατο ανάμεσα στα μνήματα.

Ο χώρος του νεκροταφείου είναι πραγματικά τεράστιος. Με το να βλέπω τόσα πολλά μνήματα με βοήθησε να κατανοήσω το μέγεθος της Ρωμέικης κοινότητας στα χρόνια της ακμής της. Τότε που ανέρχονταν σε πολλά εκατομύρια. Μην ξεχνάμε επίσης ότι βρίσκομαι στα Ταταύλα. Συνοικία που ως τα μέσα του 1920 ήταν αμιγώς ελληνική και που έπρεπε να ξεσπάσει μια ύποπτη και καταστροφική πυρκαγιά για να σπάσει το άβατο των Ταταούλων για τους Τούρκους.

Το τεράστιο σε μέγεθος νεκροταφείο στο Kurtulus...

...πού αναπαύει χιλιάδες Ρωμέικες ψυχές

Οι πιο πολλοί τάφοι είναι από τις αρχές του 1900 ή και παλαιότερα. Σπάνια συναντά κανείς μνήματα μετά το 1960. Εδώ όμως πρέπει να πώ ότι εντυπωσιάστηκα από την τόσο περιποιημένη και καλή κατάσταση όλου του χώρου. Όλα ήταν τακτοποιημένα και πεντακάθαρα χωρίς κανένα ίχνος παραμέλησης. Τα λιγοστά πλέον μα τόσο προκομένα χέρια των εναπομείναντων Ρωμιών φροντίζουν για την διατήρηση του ιερής αυτής έκτασης γης.

Κατασκευή μέσα στον χώρο του νεκροταφείου, που όμως δυστυχώς δεν κατάφερα να μάθω σε τι χρησιμεύει

Στη μέση του νεκροταφείου στέκει και το εκκλησάκι του Αγίου Ελευθέριου. Η αρχιτεκτονική και η διακόσμησή του είναι ταπεινή και λιτή όπως αρμόζει άλλωστε σε ένα τέτοιο μέρος. Δυστυχώς ήμουν ολομόναχος γιατί ο επιστάτης δεν με είχε ακολουθήσει στον περίπατό μου και οι πόρτες της εκκλησίας ήταν κλειστές. Υποσχέθηκα πάντως στον εαυτό μου να ξαναέλθω και να παρακολουθήσω μια Λειτουργία στον Άγιο Ελευθέριο.

Το σεμνό και ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Ελευθέριου

Κάθησα σε ένα παγκάκι να ξαποστάσω λιγάκι. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει και μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Ίσως να οφείλεται στην ιερότητα του χώρου, την απόλυτη γαλήνη, τα μνήματα με τους Σταυρούς πάνω τους και στις χιλιάδες Ρωμέικες ψυχές που με ''περικυκλώνουν''.

Ο θάνατος σίγουρα είναι ένα τραγικό γεγονός για τους ανθρώπους που μένουν. Γι'αυτούς που ''φεύγουν'' όμως και που έχουν την Πόλη στην καρδιά τους...αυτή φροντίζει να ανοίξει τα σπλάχνα της και να κρατήσει τους αγαπημένους της στην αγκαλιά της για πάντα...