 |
| Live your myth...in Tarlabaşı |
Καθώς διέσχιζα τα σοκάκια, προσπαθώντας να εκλάβω όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορούσα, μια σκέψη διατάραξε τον νού μου. Μια σκέψη που ίσως για τους περισσότερους καν δεν υπάρχει και αρκετούς μάλλον φάνηκε να μην τους απασχολεί.
Αν το Ταρλάμπασι προσπαθεί να αποβάλλει τους τσιγγάνους, τους παράνομους μετανάστες, τους αφρικανούς ισλαμιστές, τους εμπόρους ναρκωτικών και την πορνεία, τότε αυτό δεν σημαίνει ότι το φαινόμενο παύει να υπάρχει αλλά απλά μεταφέρεται κάπου αλλού και συνήθως στις γειτονικές συνοικίες. Αυτό εξάλλου συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου και δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει και στην περίπτωση της Πόλης. Για κάποιον που γνωρίζει τις Πολίτικες γειτονιές, δεν θέλει και πολύ σκέψη για το ποιά συνοικία θα μπορούσε να είναι το θύμα αυτής την εσωτερικής μετατόπισης ανθρώπων. Αφού αυτές οι κοινωνικές ομάδες απωθούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από το Μπέιογλου, τότε αυτή η περιοχή πρέπει να είναι τα Ταταύλα και οι πρόποδές του, το Ντολάπ ντερέ. Δεν περπάτησα παρά μερικές δεκάδες μέτρα και μετά από μερικά πρόβατα και το άλογο που διέσχιζε την κεντρική οδό του Ντολάπ ντερέ, ήρθε το σοκ.
 |
| Κάρα και άλογα διεκδικούν μερίδιο στις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Πόλης |
 |
| Αφήνοντας το Ταρλάμπασι και μπαίνοντας στους πρόποδες των Ταταούλων... |
 |
| ...η εικόνα προκαλεί σόκ... |
 |
| ...και η Πόλη μετατρέπεται σε σκουπιδούπολη όπου κυριαρχεί η παρακμή |
 |
| Καθ'οδόν προς την ανηφοριά των Ταταούλων |
Σε κάθε δρομάκι του Ντολάπ ντερέ κυριαρχεί η παρακμή και το σκουπιδαριό, ενώ περίεργες φάτσες που ουδεμία σχέση έχουν με την Πόλη και τον χαρακτήρα της περιτριγυρίζουν τα σοκάκια. Εξαθλιωμένες οικογένειες με μικρά παιδιά, πολλοί Αφρικανοί και γερόντια κάθονται στα πεζοδρόμια ή ψάχνουν για ρουχισμό στους παραπεταμένους σκουπιδόλοφους. Περνώντας έξω από την Ευαγγελίστρια των πρόποδων των Ταταούλων η εικόνα ήταν πολύ σκληρή. Πόση παρακμή μπορεί να γνωρίσει ακόμη αυτή η συνοικία. Εκεί που άλλοτε οι Ρωμιοί ζούσαν σχεδόν μεταξύ τους, στις μέρες μας κυριαρχεί η εξαθλίωση των ανθρωπίνων ψυχών.
 |
| Μία φωτογραφία δίχως σχόλιο |
 |
| Το Ταρλάμπασι αλλάζει σιγά-σιγά. Το ίδιο όμως και οι τριγύρω συνοικίες |
 |
| Η ανηφοριά προς τα Ταταύλα εξαθλιώνεται. Ως που θα φτάσει το φαινόμενο αυτό; |
Η γενική μου εκτίμηση είναι πως διαχρονικά και το Ντολάπ ντερέ θα αναβαθμιστεί, καθώς βρίσκεται και αυτό σε απόσταση αναπνοής από τα κεντρικά σημεία και επιπλέον αποτελεί ήδη οδικό κόμβο μετακίνησης. Η καλή κατάσταση του τζαμιού έχει επίσης ενδιαφέρον και ίσως είναι το στοιχείο που δείχνει οτι η περιοχή θα προσεχθεί. Άρα λοιπόν η γκετοποίηση θα παραμένει στους πρόποδες των Ταταούλων, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την κάποτε "μικρή Αθήνα" ή θα μεταφέρεται σταθερά προς τα εκεί.
 |
| Η καλή κατάσταση του τζαμιού "δείχνει" πολλά |
 |
| Το ίδιο και οι πολλές αραβικές επιγραφές, ακόμα και σε ψητοπωλεία όπως εδώ |
Φυσικά η κατάσταση στο κέντρο των Ταταούλων είναι κάπως διαφορετική απ'οτι στην ανηφορά που οδηγεί σε αυτά, αν και εδώ η φτώχεια, το μουσουλμανικό στοιχείο από ξένες χώρες και τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος αφήνουν τελικά ένα αρνητικό ή λυπηρό συναίσθημα ως αποτίμηση και ως προειδοποίηση για το μέλλον.Βαθία χαραγμένη θα μείνει η εικόνα μιας άστεγης γυναίκας που ψαχούλευε στα σκουπίδια για φαγητό. Κάποια στιγμή κατόρθωσε να βρεί μερικές μπουκιές ψωμιού, λαδωμένες και σιχαμερές, τα έβαλε σε ένα πλαστικό κουτί που κρατούσε και πλησίασε τον άντρα της που κάθονταν εκεί παραδίπλα. Εκείνος με μία έκφραση ευχάριστης έκπληξης στο πρόσωπό του και δίχως να τα πολυεπεξεργαστεί, δεν δίστασε να τα καταβροχθίσει. Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ντρέπεται πάρα πολύ και να νοιώθει τεράστιες τύψεις. Τούτη ήταν μια από αυτές τις στιγμές.
 |
| Οι πόρτες της Αστικής Σχολής (δες και εδώ) μελαγχολικά κλειστές |
 |
| Γυναίκα ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό έξω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου |
Σίγουρα αυτή η ανάρτηση δεν μπορεί να αναλύσει πλήρως και να δώσει λύσεις σε προβλήματα όπως γκετοποίηση, υποβάθμιση πόλεων, λαθρομετανάστευση, οικονομία, κοινωνικά αδιέξοδα, διαχωρισμούς και φτώχεια. Το πρόβλημα δεν είναι Πολίτικο αλλά παγκόσμιο και παρατηρείται στις περισσότερες μεγαλουπόλεις, ανεξαρτήτως θρησκείας, πολιτικής ηγεσίας και υπηκοότητας. Είναι επίσης και διαχρονικό καθώς ανάλογες καταστάσεις παρατηρήθηκαν σε πάμπολες περιόδους της ιστορίας. Δυστυχώς όμως ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν είχε τόσο μικρή σημασία, σχεδόν αδιαφορία, σε σχέση με τους αριθμούς, τα πλεονάσματα, τα ισοζύγια και τους ποσοστιαίους δείκτες. Είναι ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής μας, ο σύγχρονος πολιτισμός, που τελικά απαξιώνει τον άνθρωπο και οδηγεί σε αδιέξοδα.
Τελικά όσες γέφυρες κι αν κατασκευαστούν, όσα εμπορικά κέντρα κι αν δημιουργηθούν, ότι κι αν λένε οι δείκτες ανάπτυξης, θα υπάρχει πάντα ο διπλανός συνάνθρωπος που θα καταδεικνύει με τον πιο στυγνό τρόπο πως όλα αυτά είναι άνευ σημασίας. Στην περίπτωση της Πόλης δείχνει επίσης οτι δεν αρκεί να αναβαθμίσει κανείς μια περιοχή, οφείλει να προνοήσει και για το μετά, τόσο από την ανθρώπινη πλευρά όσο και για το μέλλον των συνοικιών. Αλήθεια, πως και υπο ποιές συνθήκες θα είναι τα Ταταύλα σε 10-15 χρόνια από σήμερα;
Όλα αυτά τα ζητήματα και οι προβληματισμοί τέθηκαν έπειτα από αυτή την περιπλάνησή μου. Μια περιπλάνηση που τα είχε όλα. Χαμόγελα, εκπλήξεις, όραμα, συγκινήσεις, προβληματισμούς, οργή και δάκρυα.
